Brezilyalı yazar Paulo Coelho’nun
SİMYACI (O Alquimista) romanının
‘giriş’ bölümünü çok etkileyici buldum.
Bu romanın Türkçe çevirisini okumadım.
Romanın yazarının ve Türkçe çevirmeninin affına sığınarak, burada, benim Fransızca versiyonundan yaptığım (giriş bölümünün) çevirisini paylaşıyorum…
“Simyacı’nın elindeki kitabın kapağı yoktu, ama, kitabın yazarının “Oscar Wilde” olduğunu görebiliyordu.
Kitabı karıştırırken “Narsis (Narcisse/Narcissus)” üzerine olan bir bölüm gördü.
Simyacı bu mitolojiyi biliyordu; Narsis adında bir genç adam her gün yakındaki göl kıyısına gidip, çok güzel olduğuna inandığı yüzünü gölün sularında saatlerce seyrediyordu.
Bir gün, yine su yüzeyindeki görüntüsünü seyrederken göle düştü ve boğuldu. Narsis’in göle düşüp boğulduğu yerde bir çiçek açtı; çiçeğe Narsis (Nergis) adı verildi…
Ama, Oscar Wilde’ın kitabında masal farklı bir şekilde bitiyordu: Narsis’in ölümünden sonra, olayın geçtiği yere orman perileri gelir; çok hüzünlü ve sürekli ağlayan bir gölle karşılaşırlar.
Orman perileri göle niçin ağladığını sorarlar.
Göl; Narsis için ağladığını söyler.
Orman perileri; haklısın, Narsis’i ve Onun güzelliğini en yakından, en iyi bilen kişi sensin, ağlaman normaldir derler.
Göl, hayretler içerisinde; “Narsis güzel birisi miydi?” der.!!!
Bu kez orman perileri şaşkın; “Onu en yakından tanıyan kişi sensin, nasıl bilmezsin Onun güzelliğini!” derler.
Göl, bir süre sessiz kaldıktan sonra; “Narsis için ağlıyorum ama, Onun güzel olduğunun farkına varmamıştım. Narsis için ağlıyorum, çünkü; bana doğru her eğilişinde, gözlerinin derinliklerinde kendi güzelliğimin yansımasını görürdüm” der…”
Remzi Sevinç, 7 Ocak 2018